Ma Flodder

Daar loopt ze weer. Ik hoor de hakjes van haar glimmende laarsjes tikken op de straatstenen. Haar haren perfect in model, make-up foutloos aangebracht op haar gezicht, kleding glad en stijlvol. Soms hoor ik haar kwekken in het luchtledige. Inmiddels weet ik dat ze oortjes draagt en blijkbaar altijd belt tijdens het uitlaten van haar al even zo perfect gekapte poedelkruising.

Ik heb niet in de spiegel gekeken voor ik de deur uitliep met mijn hond. Ik kan me zo voorstellen dat mijn mascara die ik er gisteren weer niet heb afgehaald (vanavond doe ik het echt), vannacht een transfer heeft gemaakt van FC wimper naar FC wang. Mijn natuurlijke krullen zullen zich wel weer als een wildgroeiende struik op mijn hoofd begeven. Ik draag wandelschoenen die verre van elegantie uitstralen, om nog maar niet te spreken over mijn joggingbroek en warme, te grote jas. Vlekkeloos en glad is het geheel niet te noemen.

Telkens als ik haar zie lopen neem ik me voor ‘s morgens iets vroeger op te staan zodat ik niet als ma Flodder de straat op hoef. Elke keer verdwijnt dat voornemen als de wekker gaat en mijn lijf weigert de warme deken van zich af te slaan. Nog een keertje snoozen. Nog een keertje maar. Voor ik het weet is het een uur later, trek ik mijn joggingpak weer aan en loop ik, zonder in de spiegel te kijken, de deur uit.

De hakjes tikken vrolijk door. Klik, klak, klik, klak. Als ze langsloopt krijg ik een knikje. Is de blik die ze me geeft er eentje van afschuw? Of van verlangen? Misschien wil zij ook wel als ma Flodder haar hond uitlaten, net zoals ik zou willen dat ik ‘s morgens vroeg perfect verzorgd de behoeften van mijn hond kan oprapen.

Ik kijk nog even om me heen. Aan de overkant van de straat zie ik iemand lopen in badjas en op pantoffels. ‘Gelukkig,’ denk ik ‘het kan altijd erger.’