Kun je oprechte excuses aanbieden voor dingen waarbij je zelf niet betrokken bent geweest? En maak je met een ‘sorry’ iets goed? Het aanbieden van excuses, met name symbolisch, voelt vooral als een makkelijke uitweg voor moeilijke onderwerpen of vervelende situaties. Het heeft als doel anderen een goed gevoel geven, maar wat bereik je er echt mee? Voor mij is het als een poging een beenbreuk te helen door er een kusje op te geven.   In de huidige maatschappij, die ik graag be

Het songfestival hoort een apolitiek karakter te hebben, toch besluit onder andere Nederland zijn deelname aan zich voorbij te laten gaan omdat Israël meedoet. Voor mij klinkt het een beetje als kinderen op een schoolplein ‘Ik ga niet meevoetballen als hij meedoet’. Nu moet ik bekennen dat ik het sowieso al vreemd vind dat Israël überhaupt meedoet. Het woord Eurovisie verwijst naar Europa en toen ik voor het laatst checkte behoorde Israël niet tot dit continent. Australië ook

Marco Borsato, publiekelijk veroordeeld, vrijgesproken door rechter. Maar de vraag rijst of vrijspraak voor publieke personen wel echt vrijspraak is?

Schouders uit de kom, heupen uit de kom, ruggenwervels die verschuiven, handen die op slot slaan, knieën die volledig versleten zijn, beschadigde gewrichten, maag/darm problemen, regelmatig terugkerende blaasontstekingen, aspecifieke astmatische klachten, reacties op voeding, zeer kwetsbare huid, dysautonomie… slechts een greep uit een voor mij dagelijkse realiteit. Aan de buitenkant zie je niets, aan de binnenkant is er van alles wat niet werkt zoals het hoort. Ik heb het Eh

Hardlopers, tijdens elke wandeling met de hond kom ik ze tegen. In het weekend meer dan doordeweeks en in de zomer lijkt het aantal hardlopers zich in rap tempo te vermenigvuldigen. Sommigen zie ik dagelijks bezweet langsgalopperen, anderen passeren alleen met mooi weer in sukkeldraf, kwekkend met hun medeloper. Dat er veel mensen zijn die plezier halen uit het hardlopen is mij wel duidelijk.   Als je spreekt met hardlopers dan gaat het vrijwel altijd over alle gezondheidsvoo

‘Mam, ik wil van een brug springen zodat ik beide benen breek en voorlopig niet naar school hoef.’ Mijn toen dertienjarige zoon stuurde dit bericht terwijl hij op school was. Afgezakt van het VWO zat hij sinds een week op het VMBO. Voorafgaand aan het berichtje vond er een periode plaats waarin de ene schoolse crisis de andere opvolgde. Tristan zat inmiddels op zijn zesde school. Ik beantwoordde zijn bericht ‘Kom maar naar huis, ik meld je ziek.’   Op zesjarige leeftijd kreeg

Uitkeringstrekkers, iedereen heeft er een mening over. Ik ben daarin niet anders. Toch voldoe ik met een Wajong- en een IVA-uitkering aan de eisen om uitkeringstrekker genoemd te kunnen worden. Hoewel het recent verschenen programma ‘Rutger en de uitkeringstrekkers’ was bedoeld om het stigma open te breken, lijkt het een tegenovergesteld effect te hebben. De reacties op sociale media zijn niet misselijk. ‘Je hebt pas recht op een uitkering als je bijna dood of een kasplantje