Schoonmaaksnufjes

Schoonmaken, ik doe er alles aan om het mezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Ik ben al geen fan van een riedeltje op repeat, maar mijn fysieke gesteldheid zorgt voor pure schoonmaakhaat. En wat doe je als je het jezelf makkelijker wil maken? Je koopt de nieuwste snufjes en zoekt naar de weg van de minste weerstand.

Een steelstofzuiger met gemotoriseerde huisdierborstel en dweilopzetstuk. Gepaard met een paal waarin je hem kunt opladen en die het stofreservoir met een druk op de knop zelfstandig leegt. Dat in combinatie met een robotstofzuiger/dweil die zichzelf reinigt, hoe mooi wil je het hebben? Een keer in de week even zelf doen, de rest doet meneer robot.

Met alleen een kat in huis was het ideaal, maar sinds we er een hond bij hebben staat meneer robot stil. Ik moet nog even een manier vinden om de hond eraan te laten wennen. Eigenlijk staat de robot ook op een totaal verkeerde plek want hij loopt regelmatig vast omdat ie zijn reinigingsstation niet kan vinden. De steelstofzuiger is nog steeds super handig voor de snelle stofzuigbeurt en op de trap is het fijn dat er niet gesjouwd hoeft te worden. Als we überhaupt bij de trap komen, dat is nog een dingetje. Zo een stofzuiger werkt natuurlijk op accu en met twee huisdieren kost het stofzuigen ineens veel meer tijd. Negen van de tien keer is de accu leeg voor ik bij de trap aankom, maar voor dweilen heb ik ook diezelfde accu nog nodig. ‘s Morgens stofzuigen, ‘s middags dweilen is geen optie aangezien alles dan alweer onder de haren ligt en de accu laadt niet in tien minuten op. Weg ideale schoonmaakroutine.

Omdat de hond loops werd besloot ik maar even een gewone, ouderwetse mop met emmer te kopen. De goedkoopste versie. Na de eerste dweilbeurt was het water pikzwart. Ik durf met zekerheid te stellen dat de dweiltjes van mijn supersonische gemotoriseerde dweilkop nooit zo zwart zijn geweest. De vloer lijkt na de mop ook ineens een tint lichter van kleur. Tja, het is fysiek een stuk zwaarder, maar met dit resultaat krab ik mezelf toch even achter de oren. Misschien moet ik de supersonische kop maar voor boven bewaren.

Wat, buiten de accu, onpraktisch is aan de steelstofzuiger is het gebrek aan mogelijkheden om goed langs de randjes te zuigen. Voet eraf en gaan is niet echt een optie. Moet ik eerst weer een ander opzetstuk zoeken. Die eigenlijk ook nog eens niet werkt zoals ik wil. Stukje bij beetje begin ik mijn zware sledestofzuiger met zak te missen. Dat ging uiteindelijk toch eigenlijk wel een stuk sneller. Fysiek ook wel weer zwaarder, maar goed, sneller is ook wat waard. Ik trek mijn jas maar aan en sprint naar de dichtstbijzijnde elektronicazaak. Geen snufjes, geen gedoe, gewoon een ouderwets stuk ongemak.

Uiteindelijk blijkt dat al die snufjes ideaal zijn als je geen (loopse) hond hebt die vraagt om dagelijks een uitgebreide huishoudelijke poetsbeurt. Wat als het niet aan de hond ligt maar dat daardoor de gebreken van de snufjes gewoon meer opvallen? Wellicht moet ik mn ramen ook weer eens ouderwets met een emmertje en spons gaan lappen. Wie weet wat dat voor openbaringen oplevert over mijn supersonische ramenlapset. Voor de buitenkant houden we de glazenwasser, die met zijn supersonische lapbezem minder strak werk levert dan de ouderwetse man op de ladder. Was vroeger dan echt alles beter? Mijn kleding blijf ik in ieder geval gewoon in de wasmachine gooien, een wasboord zal vast ook beter werken maar het kan te gek ook!