Uitkeringstrekker

Uitkeringstrekkers, iedereen heeft er een mening over. Ik ben daarin niet anders. Toch voldoe ik met een Wajong- en een IVA-uitkering aan de eisen om uitkeringstrekker genoemd te kunnen worden.

Hoewel het recent verschenen programma ‘Rutger en de uitkeringstrekkers’ was bedoeld om het stigma open te breken, lijkt het een tegenovergesteld effect te hebben. De reacties op sociale media zijn niet misselijk. ‘Je hebt pas recht op een uitkering als je bijna dood of een kasplantje bent’ is een breed gedragen mening. Het is enorm verleidelijk om hierop in de verdediging te schieten, maar eigenlijk snap ik deze mening wel. Ik geloof namelijk dat ook ik echt nog wel iets kan bijdragen aan de maatschappij. Het is slechts een kwestie van tijd en veel zoekwerk om te vinden welke manier daarin passend is. Wellicht kom ik ooit tot de conclusie dat er geen manier is, voor nu heb ik daar geen oren naar.

Ik kreeg op mijn eenentwintigste, na een lang traject van onderzoeken en revalidatie, een Wajong-uitkering. Tot dan had ik altijd -parttime- gewerkt. Als mijn fysiek weer opgaf wisselde ik van functie. Hoewel ik met mijn grote mond, zonder diploma’s, ook op functies als intercedent en directiesecretaresse terecht wist te komen, bleef ik mezelf voorhouden dat ik met diploma sowieso werk kon doen wat fysiek haalbaar is. Na mijn afkeuring deed ik een toelatingstest voor de HBO-thuisstudie Toegepaste Psychologie en werd toegelaten. Hoewel het theoretische deel van de opleiding me zeer gemakkelijk afging, deed ik er langer over dan ik had ingecalculeerd. Dat had vooral te maken met de stage wat fysiek een uitdaging was. Desondanks bleef ik volhouden dat ik wel kon werken. Al tijdens mijn scriptie vond ik mijn droombaan: ondersteunen van hoogbegaafde kinderen en jongeren. Ik zou beginnen met 24 uur en van daaruit opbouwen. Dat werd een klap in mijn gezicht, binnen een paar maanden volgde de ene gewrichtsontsteking de ander op en werd ik opnieuw afgekeurd. ‘Dubbel niets waard.’

Opgeven is geen optie. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat uitkeringstrekker zijn niet mijn levensdoel is, dat er mogelijkheden zijn. Schrijven vind ik heerlijk. Het is iets wat ik liggend op de bank kan doen, zelfs op een slechte dag. Wellicht is dat een ingang om ooit van de stigmatiserende titel ‘uitkeringstrekker’ af te komen. Eerlijk is eerlijk, zelfstandig inkomen genereren voelt een stuk beter dan noodgedwongen gesponsord worden door de staat.